Tasmania
Blijf op de hoogte en volg Daniel
14 Januari 2015 | Australië, Tasmania
G'day
Na mijn laatste reisverslag vanuit Melbourne ben ik een week naar Tasmanie gegaan. Het begon in Hobart waar ik opgehaald ben voor een dag tour naar Port Arthur. Port Arthur is een oude gevangenis waar veroordeelde criminelen naar toe gingen vanuit Engeland. Interessant dagje maar daar bleef het bij.
De volgende dag ging het echt beginnen en begon de reis van Hobart naar Strahan. Onderweg zijn we gestopt bij Mount Field National park waar je de Russell falls en de op een na hoogste bomen ter wereld kan vinden. Via de Russell falls zijn we doorgegaan naar de berg zelf. Eenmaal boven aangekomen was er een spectaculair 360 graden uitzicht.(foto's zal ik op facebook zetten). Na Mount Field National Park was het tijd voor lake St Clair. Opzich een gewoon meer en dat is misschien wel de reden dat ik pas doorkreet hoe koud het was. Met een sweater een een windjas was het niet uit te houden en ik was blij dat we snel weer in de bus zaten op weg naar Strahan.
De volgende dag waren we al vroeg opweg naar Montezuma Falls, de hoogste waterval in Tasmanie. Onwijs mooi om te zien en je kon helemaal tot onder aan de waterval komen zonder nat te worden. Daarna was het tijd voor de Henty Sand Dunes. De sand dunes is een grote zandvlakte die vanaf het strand kilometers landinwaarts gaat.
Op dag 3 was cradle mountain aan de beurt wat tevens een van de dieptepunten was van mijn Tasmanie trip. Cradle Mountain dankt zijn naam aan dat het op een kinderwieg lijkt, ik heb het er niet in gezien maargoed. Naar de top van de berg zelf is een 6 uur durende tocht, helaas hadden we daar geen tijd voor dus gingen we naar de Cradle Mountain lookout. De lookout is op meer dan 300 meter boven zeeniveau was. Eenmaal boven gekomen in 51 minuten(10 minuten voor de rest) was het tijd voor een paar selfies met mijn oh zo dierbare gopro. Na een paar selfies en foto's kwam de rest van de groep aan bij de lookout en was het tijd voor een groepsfoto. Ik legde mijn camera naast mijn tas en ging bij de rest van de groep staan. Helaas verandert het weer in Tasmanie sneller dan je dit stuk blog kan lezen, dus na de foto begon het te regenen en zijn we naar beneden gegaan. De weg naar beneden was over gladde rotsen met een ketting als enige steun dus dat schoot niet erg op en om het nog erger te maken zaten we vol in de wind dus het was behoorlijk koud. Eenmaal beneden aangekomen zijn we langs de Wombatpool terug gegaan naar de bus. Na Cradle Mountain een was het tijd voor het dorpje Paradise. In Paradise is iedereen gelovig en staan de meeste dingen waaronder de naam in het teken van god. Ook vind je vlak bij Paradise 2 dorpjes met opvallende namen. De een het Garden of Eden en de ander heet Promised Land. Een ding dat niet met het geloof te maken had was de Nougatshop in het dorpje met meer dan 50 verschillende soorten(helaas niet allemaal beschikbaar) was het tijd om Nougat te proeven.
De volgende dag was het tijd voor Bay of Fires. Volgens onze gids Jacob zijn hoogtepunt van Tasmanie en niets was minder waar. Witte stranden en helder blauw water en oranje rotsen. Nu denken jullie natuurlijk maar wat heeft dat met vuur te maken. Nou dat zal ik jullie vertellen, Bay of Fires dankt zijn naam aan kapitein Tobias Furneaux die in 1773 aankwam in Tasmanie en de Aboriginals vuur zag maken op het strand.
http://en.wikipedia.org/wiki/Bay_of_Fires
Ook was ik in Bay of Fires opzoek naar mijn Gopro voor wat foto's maar tot mijn grote verbazing zat die niet meer in mijn tas waar die de afgelopen 3 maanden gezeten heeft. Na goed nadenken had ik hem het laatst gebruikt bij Cradle Mountain, maar helaas zouden we daar niet meer terugkomen dus weg camera. Een dieptepunt in mijn reis, gelukkig stonden bijna alle foto's op andere SD kaartjes. Maar zonde van de selfies en mijn sharkdive video's die trouwens niet heel goed gelukt waren.
Op dag 5 was het tijd voor Wineglass bay. In de bus vertelde Jacob(gids) dat het ook mogelijk was om Mount Amos te beklimmen, maar dat dat niet voor iedereen wegelegd was. Toen ik had gezegd dat ik dat wel wilde doen zei hij dat als je hier viel dat je dood kon gaan. Na een paar keer slikken en het opnieuw overwogen te hebben dacht ik ach we zien het wel. Uiteindelijk waren ik en Jacob de enige die naar boven gingen. Hier vertelde hij dat het niet zo erg was als dat hij vertelde, maar dat hij gewoon niet iedereen mee wilde hebben, een hele opluchting maar toch was ik benieuwd. Het was inderdaad een behoorlijke uitdaging maar boven aangekomen was het het dik waard. Ook zag ik op de top tot mijn verbazing een familie met kinderen van nog geen 10 jaar oud. De weg naar beneden was misschien nog wel zwaarder, en was het op je hurken zitten en je naar beneden laten glijden en steun zoeken waar je maar kon. In totaal zijn we in 55 minuten boven gekomen en beneden in 40 wat totaal 1.35 uur is. Terwijl de hele wandeling staat aangegeven als een wandeling tussen de 2 en 5 uur. Prima prestatie dus.
Op dag 6, de laatste dag was het tijd om terug te gaan naar Hobart, met een paar stops onderweg. Een van die stops was bij een Dierenpark, met loslopende kangaroo's. Ook hadden ze wombats,Tasmaanse Duivels, Walibi's en slangen.
In Hobart aangekomen was het tijd voor een snelle maaltijd(fish&chips) en een afterparty in een van de vele kroegjes. Na een zeer geslaagde avond was het tijd voor een nacht van 3 uur omdat ik om 4 uur opgehaald zou worden door de airportshuttle voor een vlucht terug naar Melbourne.
Ondertussen was het bijna kerst en probeerde ze mij het kerstgevoel over te brengen. Dat is ze niet gelukt want probeer je maar is voor te stellen dat je op slippers loopt in je korte broek met je zonnebril op en dat je Jinglebells hoort op de radio, dat werkt niet.
Kerstdag was verder ook niet zo bijzonder want er stond een 14 uur durende busreis gepland van Melbourne naar Sydney(dat is vanaf Alkmaar naar halverwege Frankrijk om jullie een beeld te geven). Savonds laat aangekomen in Sydney zonder eten hoorde ik dat de volgende dag alles dicht was. Toen ik besefte dat ik alleen instant noodles had was dat even goed balen. Maar gelukkig werd ik door een vriendin uitgenodigd voor een kerstdiner in Manly beach waar zei au pair was. Een zeer welkome maaltijd met Kalkoen en Worstjes. De volgende dagen heb ik niet zo heel veel gedaan en was het wachten op oud en nieuw. Een van mijn kamergenoten besloot 3 nachten van de voren te gaan kamperen bij het Opera House om het vuurwerk te zien(volslagen gek dus). Zelf ben ik 6 uur van te voren naar Cremoirne point gegaan aan de andere kant van de baai. Eenmaal aangekomen besefte ik dat ik met mijn gesmeerde broodjes jam en fles water onvoorbereid was. Ik zag mensen lopen met stoelen, tafels, partytenten en mensen die aardappels aan het afgieten waren. ondanks dat had ik achteroverleunend op het gras met mijn benen omhoog een prima plek. Om 12 uur was het zover, het wereldberoemde vuurwerk bij het Sydney Opera House. Onwijs gaaf om van dichtbij te zien en een keer mee te maken maar toch had ik er iets meer van verwacht.
Ik zit nu weer in Adelaide en ben opzoek naar werk. Ik ben na 4 maanden reizen bijna blut en wil de westkust en Kakadu National Park(bij Darwin) nog zien. Ik heb besloten langer te blijven en mijn farmwork te gaan doen daarmee heb je recht op een 2e jaars visa. Het 2e jaars visa betekent niet dat ik in september als mijn huidige visa afgelopen is nog een jaar hier moet blijven, ik kan die later ook gebruiken.
Dat was het nu wel een beetje.
Cheers
Na mijn laatste reisverslag vanuit Melbourne ben ik een week naar Tasmanie gegaan. Het begon in Hobart waar ik opgehaald ben voor een dag tour naar Port Arthur. Port Arthur is een oude gevangenis waar veroordeelde criminelen naar toe gingen vanuit Engeland. Interessant dagje maar daar bleef het bij.
De volgende dag ging het echt beginnen en begon de reis van Hobart naar Strahan. Onderweg zijn we gestopt bij Mount Field National park waar je de Russell falls en de op een na hoogste bomen ter wereld kan vinden. Via de Russell falls zijn we doorgegaan naar de berg zelf. Eenmaal boven aangekomen was er een spectaculair 360 graden uitzicht.(foto's zal ik op facebook zetten). Na Mount Field National Park was het tijd voor lake St Clair. Opzich een gewoon meer en dat is misschien wel de reden dat ik pas doorkreet hoe koud het was. Met een sweater een een windjas was het niet uit te houden en ik was blij dat we snel weer in de bus zaten op weg naar Strahan.
De volgende dag waren we al vroeg opweg naar Montezuma Falls, de hoogste waterval in Tasmanie. Onwijs mooi om te zien en je kon helemaal tot onder aan de waterval komen zonder nat te worden. Daarna was het tijd voor de Henty Sand Dunes. De sand dunes is een grote zandvlakte die vanaf het strand kilometers landinwaarts gaat.
Op dag 3 was cradle mountain aan de beurt wat tevens een van de dieptepunten was van mijn Tasmanie trip. Cradle Mountain dankt zijn naam aan dat het op een kinderwieg lijkt, ik heb het er niet in gezien maargoed. Naar de top van de berg zelf is een 6 uur durende tocht, helaas hadden we daar geen tijd voor dus gingen we naar de Cradle Mountain lookout. De lookout is op meer dan 300 meter boven zeeniveau was. Eenmaal boven gekomen in 51 minuten(10 minuten voor de rest) was het tijd voor een paar selfies met mijn oh zo dierbare gopro. Na een paar selfies en foto's kwam de rest van de groep aan bij de lookout en was het tijd voor een groepsfoto. Ik legde mijn camera naast mijn tas en ging bij de rest van de groep staan. Helaas verandert het weer in Tasmanie sneller dan je dit stuk blog kan lezen, dus na de foto begon het te regenen en zijn we naar beneden gegaan. De weg naar beneden was over gladde rotsen met een ketting als enige steun dus dat schoot niet erg op en om het nog erger te maken zaten we vol in de wind dus het was behoorlijk koud. Eenmaal beneden aangekomen zijn we langs de Wombatpool terug gegaan naar de bus. Na Cradle Mountain een was het tijd voor het dorpje Paradise. In Paradise is iedereen gelovig en staan de meeste dingen waaronder de naam in het teken van god. Ook vind je vlak bij Paradise 2 dorpjes met opvallende namen. De een het Garden of Eden en de ander heet Promised Land. Een ding dat niet met het geloof te maken had was de Nougatshop in het dorpje met meer dan 50 verschillende soorten(helaas niet allemaal beschikbaar) was het tijd om Nougat te proeven.
De volgende dag was het tijd voor Bay of Fires. Volgens onze gids Jacob zijn hoogtepunt van Tasmanie en niets was minder waar. Witte stranden en helder blauw water en oranje rotsen. Nu denken jullie natuurlijk maar wat heeft dat met vuur te maken. Nou dat zal ik jullie vertellen, Bay of Fires dankt zijn naam aan kapitein Tobias Furneaux die in 1773 aankwam in Tasmanie en de Aboriginals vuur zag maken op het strand.
http://en.wikipedia.org/wiki/Bay_of_Fires
Ook was ik in Bay of Fires opzoek naar mijn Gopro voor wat foto's maar tot mijn grote verbazing zat die niet meer in mijn tas waar die de afgelopen 3 maanden gezeten heeft. Na goed nadenken had ik hem het laatst gebruikt bij Cradle Mountain, maar helaas zouden we daar niet meer terugkomen dus weg camera. Een dieptepunt in mijn reis, gelukkig stonden bijna alle foto's op andere SD kaartjes. Maar zonde van de selfies en mijn sharkdive video's die trouwens niet heel goed gelukt waren.
Op dag 5 was het tijd voor Wineglass bay. In de bus vertelde Jacob(gids) dat het ook mogelijk was om Mount Amos te beklimmen, maar dat dat niet voor iedereen wegelegd was. Toen ik had gezegd dat ik dat wel wilde doen zei hij dat als je hier viel dat je dood kon gaan. Na een paar keer slikken en het opnieuw overwogen te hebben dacht ik ach we zien het wel. Uiteindelijk waren ik en Jacob de enige die naar boven gingen. Hier vertelde hij dat het niet zo erg was als dat hij vertelde, maar dat hij gewoon niet iedereen mee wilde hebben, een hele opluchting maar toch was ik benieuwd. Het was inderdaad een behoorlijke uitdaging maar boven aangekomen was het het dik waard. Ook zag ik op de top tot mijn verbazing een familie met kinderen van nog geen 10 jaar oud. De weg naar beneden was misschien nog wel zwaarder, en was het op je hurken zitten en je naar beneden laten glijden en steun zoeken waar je maar kon. In totaal zijn we in 55 minuten boven gekomen en beneden in 40 wat totaal 1.35 uur is. Terwijl de hele wandeling staat aangegeven als een wandeling tussen de 2 en 5 uur. Prima prestatie dus.
Op dag 6, de laatste dag was het tijd om terug te gaan naar Hobart, met een paar stops onderweg. Een van die stops was bij een Dierenpark, met loslopende kangaroo's. Ook hadden ze wombats,Tasmaanse Duivels, Walibi's en slangen.
In Hobart aangekomen was het tijd voor een snelle maaltijd(fish&chips) en een afterparty in een van de vele kroegjes. Na een zeer geslaagde avond was het tijd voor een nacht van 3 uur omdat ik om 4 uur opgehaald zou worden door de airportshuttle voor een vlucht terug naar Melbourne.
Ondertussen was het bijna kerst en probeerde ze mij het kerstgevoel over te brengen. Dat is ze niet gelukt want probeer je maar is voor te stellen dat je op slippers loopt in je korte broek met je zonnebril op en dat je Jinglebells hoort op de radio, dat werkt niet.
Kerstdag was verder ook niet zo bijzonder want er stond een 14 uur durende busreis gepland van Melbourne naar Sydney(dat is vanaf Alkmaar naar halverwege Frankrijk om jullie een beeld te geven). Savonds laat aangekomen in Sydney zonder eten hoorde ik dat de volgende dag alles dicht was. Toen ik besefte dat ik alleen instant noodles had was dat even goed balen. Maar gelukkig werd ik door een vriendin uitgenodigd voor een kerstdiner in Manly beach waar zei au pair was. Een zeer welkome maaltijd met Kalkoen en Worstjes. De volgende dagen heb ik niet zo heel veel gedaan en was het wachten op oud en nieuw. Een van mijn kamergenoten besloot 3 nachten van de voren te gaan kamperen bij het Opera House om het vuurwerk te zien(volslagen gek dus). Zelf ben ik 6 uur van te voren naar Cremoirne point gegaan aan de andere kant van de baai. Eenmaal aangekomen besefte ik dat ik met mijn gesmeerde broodjes jam en fles water onvoorbereid was. Ik zag mensen lopen met stoelen, tafels, partytenten en mensen die aardappels aan het afgieten waren. ondanks dat had ik achteroverleunend op het gras met mijn benen omhoog een prima plek. Om 12 uur was het zover, het wereldberoemde vuurwerk bij het Sydney Opera House. Onwijs gaaf om van dichtbij te zien en een keer mee te maken maar toch had ik er iets meer van verwacht.
Ik zit nu weer in Adelaide en ben opzoek naar werk. Ik ben na 4 maanden reizen bijna blut en wil de westkust en Kakadu National Park(bij Darwin) nog zien. Ik heb besloten langer te blijven en mijn farmwork te gaan doen daarmee heb je recht op een 2e jaars visa. Het 2e jaars visa betekent niet dat ik in september als mijn huidige visa afgelopen is nog een jaar hier moet blijven, ik kan die later ook gebruiken.
Dat was het nu wel een beetje.
Cheers
-
14 Januari 2015 - 16:54
Christa:
Weer erg leuk om te lezen Daniël, dank je wel!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
